โยนขนมให้สุนัข

เรารู้สึกอย่างไร ตอนที่เราโยนอาหารให้สุนัข จะเป็นตัวที่เราเป็นเจ้าของหรือไม่ก็แล้วแต่ คำว่า "รู้สึก" อย่างไร เป็นสิ่งที่ปรากฏขึ้นที่ในใจของเรานะ
ใจของเราเป็นยังไง สบายๆไหม ? กายของเราล่ะ ผ่อนคลายไหม หรือว่าเกร็ง ? ลมหายใจของเรา เร็วขึ้นหรือช้าลงกว่ายามปกติ ?
ตอนที่ โยนขนมให้สุนัข เรามีความคาดหวังไหม เราคิดจะทวงบุญคุณไหม เรารู้สึกเสียดายไหม ?
จิตที่คิดจะให้นี้ มันเบาไหม ? กายเราเบาไหม ลมหายใจเข้าออกของเราสบายๆไหม ?

คำถาม : เจ้านายเป็นข้าราชการชั้นสูง ชอบขอเบิก ใช้สิทธิเต็มที่ พยายามทุกทางที่จะเอาสิทธินั้นๆ เช่น ต้อง ได้ตั๋วเดินทางชั้นหนึ่ง นอนโรงแรมห้องเดี่ยว เดอลุกซ์ เบิกทุกอย่างที่เบิกได้ ให้คนขับรถราชการไปรับส่งลูกเมีย ฯลฯ ทำให้ดิฉัน รับไม่ได้ จี๊ดๆ จิตเกิดอาการ จึงขอเรียนถามว่า จะทำยังไงดี
ตอบ : ตอบแบบโลกๆ คือ คิดบวก เช่น
เหมือนโยนขนมให้สุนัข เราก็ทำหน้าที่ของเราไป ทำตามหน้าที่ ตอนเราโยนเราหวงไหม เราเสียดายไหม ผมเชื่อว่าน้อยคนจะเสียดายนะ
คนพวกนี้ จำนวนชาติที่มาเป็นคนค่อนข้างต่ำ คือ นานๆได้เกิดเป็นคนสักที ยังติดสันดานแบบสัตว์บาดเจ็บ หรือ แบบเปรตหิวโหย
พอมารับราชการ ก็คิดว่าเงินเดือนน้อย จึงต้องขอเอาคืน และคิดว่านี่คือ สิ่งที่ฉันต้องได้ ไม่ยอมเสียเปรียบ ยิ่งได้ยิ่งเคยตัว
นึกถึง สุนัขไว้ เราก็ทำทานไป อย่าไปอิน อย่าไปออกอาการ อย่าจิตตก อย่าคิดมาก สุนัขก็เป็นเช่นนั่นเอง เขาเป็นเช่นนี้เอง คงยังไม่ถึงเวลาของเขา บุญยังมาไม่ถึงเนอะ
ตอบแบบทางธรรม คือว่า ขอให้เราย้อนมาดูกาย ดูใจของเรา
ผมจะไม่ยอมขาดทุน ให้จิตตก แน่นอน มันไม่คุ้ม
จงตั้งสติ หายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย
คนแบบนี้ ก็เป็นแบบนี้เองแหละ เขาทำหน้าที่ของเขา คือ ทำชั่วให้เราดู เขาเป็นอาจารย์ เราเป็นผู้ดู ดูกาย ดูใจของเรา สะสมแต้ม สะสมคะแนนสติ และ ต้องขอบคุณพวกเขาที่ทำชั่วให้เราได้ข้อคิด ได้แบบฝึกหัดสะสมสติ
ถาม : ถ้าไม่ทำอะไร ไม่สั่งสอน แล้วปล่อยคนแบบนี้ลอยนวล ประเทศจะเป็นอย่างไร เจอคนชั่ว เราต้อง "ลุย" นี่แหละหน้าที่ หน้าที่พลเมือง ไม่ใช่หดหัวในกระดอง อ้างธรรมะแบบนี้
ตอบ : ผมก็เคยคิดแบบลุยๆ มาก่อน คิดจะเป็นมือปราบ และ ถ้าคุณคิดว่าดี ก็ดีนะ คุณก็ทำซิ ลุยเลย
แต่ ตอนนี้ ผมต้องถามตนเองก่อนว่า (1) ใช่หน้าที่ของเราไหม ? เราเกิดมาเพื่อปราบ เพื่อสั่งสอนเขาหรือเปล่า ? และ เมื่อลุยได้ผลอะไรกลับมา คุณคิดว่าลุยเข้าไปแล้วมีโอกาสสำเร็จมากน้อยแค่ไหน คุ้มค่าคุ้มเวลาไหม เป็นแผนที่ดีแล้วหรือ แน่ใจนะว่าลุยแบบนี้ดีที่สุดแล้ว (2) เราจัดการตัวเราได้หรือยัง ? ดีกว่าเขาแล้วหรือ ? เกิดมาในชาตินี้เพื่ออะไร เพื่อหลุดพ้น สร้างปัญญา หรือ เพื่อ จะผูกกรรม สร้างชาติกับคนๆนี้ต่อไปอีกหรือ คุ้มไหมล่ะ จิตเกิดกับใคร ก็ต้องตามไปเจอกันอีกนะ เจอคนแบบนี้ อีกหลายชาติเลยนะ ลงไปเป็นสัตว์กับเขาด้วยนะ (3) เรามีกี่ ยุทธวิธีในการเปลี่ยนแปลงผู้คน ถ้ามีแค่วิธีเดียว คือ ด่า สั่งสอน ผมว่า เรานี่แหละ พวกหัวสี่เหลี่ยม คนจีนเรียกว่า ซี้ปังเท้า เพราะ ยุทธ์ศาสตร์ในการจัดการ มีมากกว่า 36 แบบ เราเคยเรียนหรือยัง ? เคยคิดไหมว่า เขาพร้อมที่จะรับฟังเราหรือยัง เขามีปมในใจอะไร เราเคยสืบค้นหรือยัง เคยศึกษาจุดอ่อนจุดแข็ง ของเราของเขาหรือยัง อย่าบุ่มบ่าม อย่าซดของร้อน ใจเย็น ๆ หัดรอเวลา รอจังหวะ ตั้งสติ ก่อนนะ อย่าเป็นขุนพลเอาแต่ใจตนเอง อย่างเตียวหุยในเรื่องสามก๊กนะ (4) เคยอ่านเจอว่า พระพุทธองค์ทรง ่่ลุย ่่ เข้าไปปราบผู้คน ตรงๆทื่อๆ แบบลุยๆที่คุณว่าไหมล่ะ ? พระพุทธองค์ ทรงมีพระมหาเมตตานำหน้า ทรงใช้กุศโลบาย ทรงเลือกพุทธวิธีในการจัดการในแบบต่างๆกันนะ และ เราลองถามตัวเราเองว่า ก่อนจะลุย ก่อนจะด่า หรือ สั่งสอนใคร เรามีสติ มีเมตตาหรือยัง ? (5) เราเป็นคนติดดีหรือเปล่า ? คนติดดีแก้ไขยากนะ คือ แก้ไขตนเองยาก เพราะมัวแต่ส่งจิตออกนอก มัวแต่ตำหนิ มัวแต่จับผิดผู้อื่น คนแบบนี้ "หลงความคิด" ชอบด่วนตัดสิน ด่วนฟันธง มักใช้แต่คำว่า "ในนามแห่งความดี ฉันขอพิพากษาเธอ" โดยไม่ไตรตรอง ไม่ให้โอกาส ไม่สอบสวน ไม่มองขีดจำกัดของผู้คน ไม่เมตตา เต็มไปด้วยโทสะ เต็มไปด้วยอคติและลำเอียง (6) สุนัขก็ได้ขนมจากเราๆไปแล้ว ถ้าเราคิดจะเอากลับคืนมา มันมีโอกาสสำเร็จไหม มันคุ้มไหม เอาคืนจากปากสุนัขเนี่ยนะ จิตที่คิดจะเอาคืนเป็นอย่างไร ? มันหนักไหม ? ตอนจะตีสั่งสอนสุนัข จิตของเราเป็นยังไง ? มันหนักไหม ? มันคุ้มไหม ? จิตตก จิตอกุศลเพียงเพื่อจะเอาคืนเนี่ยนะ ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกหลายชาตินะ มันคุ้มไหม ? เป้าหมายของเราคืออะไร เราเกิดมาทำอะไร คิดให้ดีๆนะ ฝึกสติให้มากๆนะ ไหนๆก็ได้เกิดเป็นคนแล้วเนอะ สุนัขเขาก็เป็นเช่นนี้เอง